Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η χιονοστιβάδα της προσφοράς

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,


Ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω στον παχουλό γεράκο με την άσπρη γενειάδα, τη μεγάλη κοιλίτσα και τον υπέροχο κόκκινο σκούφο... Τώρα αν, η γενειάδα του δεν ειναι ασπρη, δεν έχει μεγαλη κοιλίτσα και ο σκούφος είναι πράσινος, διόλου με απασχολεί!
Εγώ, το γράμμα μου σε Αυτόν, νοερά και φανερά, θα το γράψω, θα το στείλω και θα περιμένω και εγώ μαζί με τόσους άλλους, το δώρο μου!
Τι δώρο όμως;
Υλικό; Πνευματικό; Γενική αλλαγή του κόσμου που ζούμε; Να σταματήσουν οι πόλεμοι; Τα προβλήματα; Οι αρρώστιες; Η πείνα;

Βαρέθηκα τις γενικότητες και τις ισοπεδώσεις. Και απογοητεύομαι όταν, αυτοί οι προβληματισμοί και οι αντίστοιχες ευχές ακούγονται τόσο βαρύγδουπα μόνο σε κάτι τέτοιες γιορτινές μέρες.
Λες και οι ευχές είναι μόνο για τα Χριστούγεννα!
Λες και μ' ένα μαγικό τρόπο, τα Χριστούγεννα, γινομαστε πιο ευαίσθητοι!
Λες και τους υπόλοιπους μήνες δεν πεινάει κανείς, ή δεν γίνονται πόλεμοι ή λες και τον Μάιο όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι..

Απογοήτευση και πίκρα. Η κοινωνία μας είναι σκληρή. Άδικη. Επικριτική. Εγωιστική. Μάταιη. Ματαιόδοξη. Ακριβώς όπως και εμείς. Τι περιμένουμε και δεν κάνουμε κάτι;
Η λύση, η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ εξωθεν. ΠΟΤΕ.
Η ουσιαστική αλλαγή θα έρθει μόνον όταν όλοι εμείς, μαζί και ο καθένας χωριστά, συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρύβουμε.
Η αλλαγή θα έρθει μόνο όταν επικεντρωθουμε στα δικά μας λάθη, στις δικές μας έγνοιες, στα δικά μας προβλήματα, δικές μας ελλείψεις.

Πόσος σημαντική είναι η κάθε μικρή δράση μας!
Πόσο σημαντικές είναι οι πιο απλές αποφάσεις και οι πιο ασυνείδητες επιλογές που κάνουμε καθημερινά!
Πόσο πολυσήμαντα αφήνουμε το στίγμα μας στο Σύμπαν!
Η μία δική μας κίνηση, η μία δική μας επιλογή επηρεάζει μια άλλη κίνηση, μία άλλη επιλογή,
και αυτή η άλλη επιλογή, επηρεάζει μια τρίτη και,
αυτή μια άλλη και ... και ... και η άλλη μια ακόμα πιο άλλη, και αυτό συνεχίζει αέναα, απρόβλεπτα, συγκλονιστικά και καθοριστικά.

Η μητέρα Τερέζα έλεγε ότι, για να προωθήσουμε την παγκόσμια ειρήνη πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι μας και να δείξουμε την αγάπη στην οικογένεια μας. Και εκεί κρύβεται η λύση.
Στο μέσα μας.
Στην οικογενεια μας.
Στο σπίτι μας.
Στην πιο κοντινή έκφραση του εαυτού μας.

Στην ψυχή μας.


Ξημερώνει Παραμονή Χριστουγέννων και το μόνο που θα ευχηθώ, είναι να βρούμε την αγάπη μέσα μας. Να βρούμε την ισορροπία. Να βρούμε ένα σκοπό που θα μας κάνει καλύτερους.
Να ανακαλύψουμε τη χαρά του να δίνεις. Να δίνεις. Να δίνεις. Να δίνεις...
Να δίνεις μέχρι να αδειάσεις. Μέχρι να μην έχεις τίποτα άλλο να δώσεις. Και έτσι όπως θα είσαι άδειος από τα περιττά, θα μπορείς ανάλαφρα να βαδίσεις απερίσπαστα στο στόχο σου.

Κ α λ ά   Χ ρ ι σ τ ο ύ γ ε ν ν α!





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπερβολή, πιτζάμες και Καλή Χρονιά

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.   Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε

Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο